كلبه بر بلنداي كوه هاي غرور
عشق موهبتي است،دست نيافتني
در قعر درياهاي افتادگي
عشق،چه دست يافتني؛ولي چه سخت
نه دريا را خواهم
نه كوهها را
من كلبه اي مي خواهم
پر از مهر و محبتي كه افسوس ...نيست
و كمي آزادي
وجرعه اي انسانيت
كه حيف چه ارزان گشته است
كه با آن دنيايي از عشق بسازم
و چه آسوده خواهم رفت
و چه شيرين لب فرو خواهم بست
آنزمان در دنيايي پر از عشق
و پر ز مهر و وفا
فقط بگوييد كلبه ام كجاست؟
(طناز امين)
